Zwemmen of verzuipen
- door Evelien, 15 april 2018
- •
- 14 jan, 2019
- •
alles wat aandacht krijgt groeit
Ruim een jaar geleden besloot ik om zwemles te nemen. Hardlopen vind ik geweldig, maar het leek me zo stoer om een keer een (korte) triatlon te gaan doen. De belangrijkste hobbel om me in te schrijven voor een triatlon: ik kan niet zwemmen. Natuurlijk, ik heb als kind wel een A diploma gehaald, maar verder dan een solide schoolslag om niet te verdrinken ben ik nooit gekomen. Ik vond het spannend, ik ben nooit goed in het water geweest en kan slecht tegen water in mijn ogen en neus. Ik kon me ergens niet voorstellen dat ik het zou kunnen leren. Maar ja, niets ondernemen betekent ook dat er niets verandert. Dus daar ging ik dan: op naar een groepscursus basistechniek borstcrawl voor beginners.
Kneus
Bij de eerste les kreeg ik te horen dat het goed was als je ‘niks kon’, want dan hoefde je ook niks af te leren. Hoop vlamde op, zou ik het echt kunnen leren? Zwemtalent had ik duidelijk niet, noch watergevoel. Elke oefening klonk eenvoudig, maar om alles ook uit te voeren zoals het klonk, bleek voor mij heel ingewikkeld. Wat heb ik liggen spartelen in die lessen. Iedereen kwam aan de overkant, of we nu vooruit, achteruit of met alleen links of rechts moesten zwemmen. Ik lag meestal als laatste nog midden in de baan te spartelen en te proberen vooruit te komen en tegelijk wel voldoende lucht te krijgen, hopend dat ik de overkant überhaupt weer zou halen. Ik heb zoveel aanwijzingen gekregen ‘Evelien, vergeet je benen niet! Evelien, hoofd in het water! Evelien, …’ Zoveel heb ik geoefend. En bij het oefenen kreeg ik ook van Jan en alleman tips te horen over hoe ik het zou moeten doen. Zonder oefenen en aanwijzingen geen vooruitgang, maar eerlijk is eerlijk, het was niet altijd leuk. Vaak dacht ik: genoeg aanwijzingen, alsjeblieft, even niet nu… Publiekelijk iets doen waar je duidelijk nog niet goed in bent, dat was soms even slikken. Wel kreeg ik halverwege de cursus een bijzonder compliment. Een dame zei tegen mij in de kleedkamer: ‘ik bewonder je doorzettingsvermogen en je rust. Elke keer dat ik als laatste aankom, zit ik zo in de stress en schaam ik me. Maar dan kijk ik achterom en dan lig jij daar nog te spartelen en je blijft zo rustig en gaat toch altijd door’. Ik vind dat nog altijd een dubieus compliment. Enerzijds fijn dat ze me bewondert, en dat mijn ‘act’ van rustig blijven goed overkomt. Want geloof me, zo rustig was ik niet. Hoewel de rust en het ‘er schijt aan hebben’ zeker wel toenam in de loop der tijd. Anderzijds: ik kreeg dus een compliment voor het feit dat ik als kneus toch doorging en mijn best bleef doen. Een welgemeend en welverdiend compliment, maar ik ontving het met gemengde gevoelens.
Nieuw
Als kind pakken we nieuwe dingen vaak moeiteloos en onbevangen op. Naarmate we ouder worden, worden nieuwe dingen lastig en spannend. De drempel om ergens aan te beginnen is hoger. Kan ik het wel? Gaat het me lukken? Heb ik de tijd wel? Alles wat nieuw is kost tijd en aandacht. Nieuwe eetgewoontes hebben bijvoorbeeld aandacht en tijd nodig. En als je even niet oplet grijp je zo terug op je oude patroon. En dat voelt soms als falen. Ook voor het aanleren van compleet nieuwe dingen, zoals een taal, instrument bespelen of nieuwe sport, geldt dat het een tijd duurt voor ze ‘eigen’ worden en vertrouwd gaan voelen. En toch kom je dan ineens op het moment dat je je realiseert: ‘ik kan het! En een half jaar geleden kon ik het nog helemaal niet.’ De inspanning is niet voor niets geweest. En de voldoening van iets nieuw onder de knie krijgen is heel groot. Je hebt er echt iets voor moeten doen, het komt je niet aanwaaien. Maar dat maakt het ook extra waardevol wanneer je het bereikt hebt. Af en toe iets nieuws ondernemen, of een nieuwe gewoonte aanleren, is de moeite waard. Je daagt jezelf uit, je kiest iets wat je graag wilt veranderen of bereiken, het gaat met vallen en opstaan. Maar daar de vruchten van plukken is onbetaalbaar.
Spartelen
Goed, ik lag ondertussen dus drie keer per week te spartelen in het zwembad. Heel langzaam kreeg ik het te pakken en viel het kwartje. Hoewel het kwartje soms ook ineens weer compleet zoek leek. Aan het eind van de 18 lessen kon ik borstcrawl zwemmen. Ik was nog wel de zwakste zwemmer van de groep, maar ik was toch trots dat wat ik eerst absoluut niet kon, nu wel mogelijk was: 20 minuten aan een stuk borstcrawl zwemmen. Omdat ik mezelf graag verbeter heb ik de hele cursus nog een keer gevolgd. En bij de tweede cursus lag ik in het zwembad met allemaal mensen die dachten dat ze het nooit zouden leren, maar aan het eind toch prachtig konden zwemmen. Wel fijn dat ik in die tweede cursus niet meer altijd de laatste was. En een hoop zwemmers in spé probeerde gerust te stellen dat ze het echt onder de knie zouden krijgen, maar dat het wat tijd en oefening zou kosten. Overigens heb ik mijn eerste achtste triatlon na de eerste serie lessen gedaan. Het was ontzettend leuk, maar door het koude water, en de spanning, lukte het me toen toch niet om borstcrawl te zwemmen. Het was maar 500 meter, maar die heb ik voor 90% in schoolslag afgelegd. Ergens jammer. Toch was ik ook heel tevreden dat ik het aan had gedurfd. En ik heb ervan genoten. Dit jaar ga ik voor een kwart triatlon. En ik ben ervan overtuigd dat ik nu wel één km aan een stuk borstcrawl zal kunnen zwemmen op het moment suprême. Door het oefenen en de ervaring, zowel de positieve ervaring als de tegenvallers, heb ik meer zelfvertrouwen gekregen.
Wat aandacht krijgt groeit
Waarom ik dit verhaal deel? Om anderen te motiveren om toch die stap te maken naar iets nieuws. Dat ene wat je altijd al wilt doen, maar waar je zoveel drempels ziet voordat je kunt starten. Vraag je af wat je nodig hebt om te kunnen en durven starten. Deel met anderen wat je wilt en waarom, maar ook waarom je het lastig of spannend vindt. Je hoeft niet alles alleen te doen. En dan: het enige wat je nog rest is om de drempels die je niet weg kunt nemen, dan maar gewoon over te stappen. Beginnen. Alle begin is moeilijk. Maar alles wat aandacht krijgt groeit. Steun zoeken bij een ander en af en toe je onzekerheid en twijfels delen helpt. Je krijgt dan vaak zowel steun als tips. Soms misschien zoveel goedbedoelde tips dat je jezelf het liefst weer even zou verstoppen. Maar ook de waardevolle aanwijzingen die je nodig hebt om verder te komen. En de bemoediging die je nodig hebt als het even niet lukt. Niet te lang stilstaan wanneer je valt, maar focussen op het opstaan.
En jij?
Wat zou jij willen leren? Of wat heb je geleerd waarvan je dacht dat je het nooit onder de knie zou krijgen? En welke tips heb jij te delen met iedereen die twijfelt over de volgende stap naar iets nieuws?
Jaren geleden ging ik met enige regelmaat naar de sportschool. Wanneer ik weer wat zwaarder werd, en helemaal als het zomerweer weer in aantocht was, wilde ik toch weer wat afvallen en strakker in m’n vel komen te zitten. Cardiotraining en af en toe een groepsles, 1 tot 3 x per week, afhankelijk van de beschikbare tijd én motivatie. Daarnaast weer even opletten met eten. Dat werkte wel, meestal was ik na een aantal weken weer wat gewicht kwijt. Maar om daarna te blijven sporten om in shape te blijven vond ik altijd lastig. Als het doel bereikt was, zakte de motivatie weg. Sporten in de sportschool was oké, maar voor mij niet leuk genoeg om te blijven doen. Ondertussen keek ik al jaren met zowel bewondering als een beetje jaloezie naar de hardlopers die ik buiten zag. Ik wilde ook wel een hardloper zijn. Het leek me zo stoer om één van die mensen te zijn die ’s avonds of ’s ochtends ‘even een rondje gingen rennen’ en daar kennelijk ook nog energie van kregen. Het leek me ideaal om gewoon vanuit huis te starten, de deur achter je dicht te trekken, en in een half uur een goede work-out te kunnen doen. Weinig tijdsinvestering, veel rendement. Meerdere keren ben ik gestart met hardlopen. De problemen waar ik tegen aan liep waren zowel mijn enthousiasme als mijn korte termijn instelling. Het liefst wilde ik zo snel mogelijk een flink eind kunnen lopen. En mijn conditie was wel goed, dus waarom niet meteen voluit? Dat leverde mij blessures op. Toch ging ik door, want een beetje pijn hoort erbij, leek mij. Uiteindelijk resulteerde dit traject dan al vrij snel in niet meer kunnen lopen, zelfs gewoon wandelen werd pijnlijk. Dus noodgedwongen moest ik dan weer stoppen.
Totdat ik op een dag weer het enthousiaste plan opvatte om het opnieuw te proberen. Mijn man, die wat gematigder is dan ik, zei: ‘oké, goed plan. Maar doe het dit keer met een goed, rustig opbouwschema en hou je er ook aan’. Die laatste toevoeging was heel verstandig. Ik beloofde het. En ik ging van start met om en om 2 minuten hardlopen en wandelen. Het koste me moeite om niet stiekem af en toe twee minuutjes wandelen over te slaan. Maar belofte maakt schuld. En heel rustig ging ik verder met opbouwen. Soms viel het mee, soms viel het tegen. Soms heb ik een hele trainingsweek over gedaan omdat ik nog niet aan de volgende toe was. Maar uiteindelijk kon ik het dan: 5 km aan één stuk. En wat een voldoening gaf dat! Ik was een hardloper geworden. Iemand die bijvoorbeeld kon zeggen: 'ja, ik kan wel afspreken, maar pas na acht uur, want ik ga eerst nog een rondje hardlopen’. Echt, ik voelde me zo stoer! En het heeft me veel gebracht. Toen ik de 5 km onder de knie had, kon ik al heel snel 7, 8 en daarna 10 km. Het kostte me geen moeite meer, ik vond het leuk. Ik ging het missen als ik het niet deed. Ik had meer energie en ik bleef op gewicht en kon ondertussen lekker blijven eten. Ik had mijn sport gevonden. Daarbij ben ik, sinds ik regelmatig hardloop, bijna nooit meer verkouden en gaan de meeste virussen aan mij voorbij. En voor een goede stemming is het essentieel voor mij dat ik blijf sporten. Inmiddels ben ik een ervaren hardloper. En ik gun iedereen om hetzelfde te ervaren als ik en te genieten van de voordelen en het plezier van hardlopen. Zou jij ook wel willen hardlopen? In april start ik een cursus beginnen met hardlopen in groepsverband. Nieuwsgierig geworden? Kijk naar de mogelijkheden en meld je aan!
